 |
|
 |
Als kleine ondernemer kun je een fors belastingvoordeel krijgen als je binnen een kalenderjaar meer dan 1.225 uren in je onderneming hebt gewerkt. Dat hoeven niet alleen de declarabele uren te zijn, ook tellen de uren mee die je hebt gebruikt voor reizen, opdrachten werven, administratie, bijscholen et cetera.
Meestal geef ik het advies om een geloofwaardige berekening gemaakt te hebben voordat de aangifte wordt ingediend. Die berekening hoef je meestal niet te laten zien, en je hoeft ook niet alles te kunnen bewijzen. Maar de clou zit in de geloofwaardigheid. Zodra er om gevraagd wordt moet je de berekening wel kunnen laten zien, en als het niet geloofwaardig is loop je een kans dat je alsnog moet bewijzen dat je berekening echt waar is. Een goede boekhouder voelt de nuances aan, en kan je veel ellende besparen.
Een meneer die wilde besparen op de kosten van een boekhouder, en zelf de nuances onvoldoende aanvoelde, was uiteindelijk serieus veel meer geld kwijt dan nodig was geweest. Na een jaartje of wat procederen gaf de hogere rechter hem ongelijk in een dispuut met de Belastingdienst.
Meneer had een bijstandsuitkering, maar mocht een eigen bedrijfje opzetten. Hij ging aan de slag en liep trots als een pauw rond met zijn status als ondernemer. Dat hij nog niet heel veel inkomsten had was minder erg omdat hij gelukkig een goede uitkering had. Hij werkte zich in ieder geval een slag in de rondte met de productie van bedrijfsfilms.
In zijn aangifte inkomstenbelasting vroeg de man om een zelfstandigenaftrek, wat toch snel om tienduizend Euro aftrek gaat. Toen de belastinginspecteur hem vroeg om eens wat dingen uit te leggen voelde hij al wat nattigheid. Hij diende gewoon een hele nieuwe aangifte in. De inspecteur was niet overtuigd, ging niet akkoord met de zelfstandigenaftrek en telde zelfs vijftienduizend Euro extra omzet mee.
Zwaar de pineut maakte de man bezwaar en liet een indrukwekkende berekening zien, waar uit bleek dat hij in dat jaar 3.051 uren aan zijn onderneming gewerkt had. Om dat even terug te brengen tot een gewone werknemer, die zou er wekelijks 65 uren voor moeten werken. Als je in het geheel niet op vakantie gaat, dan komt het nog steeds neer op 58 uren per week. Wie gaat dat geloven? De belastinginspecteur in ieder geval niet. De man is nog langs geweest, ongetwijfeld als zielig hoopje mens, om zijn agenda te laten zien. Als compromis werd afgesproken dat de Belastingdienst de bijtelling zou laten zitten. De zelfstandigenaftrek kreeg hij echter niet.
We leven in een vrij land, dus de man toog naar de rechter. Daar werd de zelfstandigenaftrek wel toegekend, maar dat was de Belastingdienst toch te veel tegen het zere been. Gewapend met een complete analyse van de urenadministratie ging de Belastingdienst in hoger beroep, en won daar glansrijk.
De urenadministratie was gewoon niet geloofwaardig. Uit de analyse bleek dat er te veel onzin in stond. En eenmaal betrapt op onzin komt er dan natuurlijk veel meer naar boven dat niet uit te leggen is. Honderd uren gewerkt voor klanten die daar niets voor betaalden? Tweehonderd uren plannen en driehonderd uren boekhouding? Zestig uren inkopen doen, terwijl er maar een inkoopfactuur is? Zeventig uren werken op acht feestdagen? Gewerkt aan een project voor een klant die al een jaar eerder de samenwerking had opgezegd? Ook verder wel aan veel projecten gewerkt, zonder dat er een bij was die inkomsten had opgeleverd? Alles bij elkaar werd de urenadministratie maar onzin gevonden, die vermoedelijk achteraf was gefantaseerd (en dan nog slordig ook).
Jeroen van Rossum, 1 juni 2017.
De redactie van ESK belicht actuele kwesties. Wij leggen het verband tussen (fiscale) wetgeving en ondernemen, maar een persoonlijke opinie steken wij niet onder stoelen of banken. Als lezer kun je vragen op ons formulier stellen. Wij doen ons best om juiste en accurate informatie te geven, maar zijn niet aansprakelijk voor eventuele fouten of verkeerde interpretaties.