 |
|
 |
Juist voor mensen met lagere inkomens is een ruime reiskostenvergoeding belangrijk. Een taak voor de vakbonden om dit in de CAO te regelen. Leden hebben financieel gezien meer aan betere reiskostenvergoedingen dan aan loonsverhoging.
Tot 2001 kon je in je aangifte inkomstenbelasting kosten aftrekken die je had gemaakt om je werk goed te doen. Reiskosten hoorden daar bij.
Helaas liep het regelmatig uit de hand met al die aftrekposten. Daarom kwamen er nieuwe regels. Als werknemer kon je in principe niets meer aftrekken. De werkgever, die meer controles door de Belastingdienst kreeg, moest zich gaan houden aan strengere regels. Uit oogpunt van efficiency werd het uitgangspunt dat als kosten noodzakelijk zijn, de werkgever deze vergoed. Geen vergoeding van de werkgever betekent simpelweg dat het niet nodig is om de kosten te maken. Dat is het huidige standpunt van de wetgever.
Voor de vergoeding van reiskosten maakt de Belastingdienst verschil tussen openbaar vervoer en ander vervoer (auto, fiets, desnoods lopend). Kosten van openbaar vervoer mogen volledig vergoed worden, ander vervoer tegen € 0,19 per kilometer. Die € 0,19 per kilometer is meer dan de kosten van brandstof van je auto, maar als je de kosten van onderhoud meerekent kom je verdacht dicht in de buurt van de maximale belastingvrije vergoeding.
De regeling is begrijpelijk als je wereldbeeld is dat iedereen een auto voor de deur heeft staan. Moeilijke wordt het als die auto wordt aangeschaft omdat het werk te ver is om met de fiets naar toe te gaan, of omdat het vervelend dan wel niet de bedoeling is om in je werkplunje over straat te gaan. Voor kosten van aanschaf van je auto (dus rente en aflossing van een lening), verzekering, wegenbelasting en parkeren is in deze belastingvrije vergoeding nauwelijks ruimte.
Omdat je niet iedere keer vervelend wilt doen betalen we allemaal wel eens iets uit eigen zak. Maar hoeveel kun jij je permitteren om uit eigen zak te betalen? Is het redelijk om twee procent van je netto inkomen te betalen om je werk te kunnen doen? Of is vijf procent ook nog wel redelijk?
Om te illustreren hoe duur iets is kijk ik graag naar verhoudingen ten opzichte van het minimumloon (bruto € 9,53 per uur). Als je twee keer het minimumloon verdient en fulltime werkt, betekent dat in de catering een netto van € 2.213 per maand. Vijf procent kosten zelf dragen betekent dan € 110 per maand.
Volgens de huidige CAO Contractcatering worden gereden kilometers naar en van je werk alleen vergoed voor zover het om meer dan tien kilometer enkele reis gaat, en dan wordt er € 0,13 per kilometer vergoed. Als je 30 kilometer moet reizen omdat je werkgever daar een locatie voor jou beschikbaar heeft, dan maak je (gerekend tegen € 0,19 per kilometer) dagelijks € 11,40 kosten, waarvan je € 5,20 vergoed krijgt. Gemiddeld kom je er maandelijks € 110 aan tekort.
In de catering werken natuurlijk maar weinig mensen die twee keer het minimumloon verdienen. Om in salarisgroep IV te zitten moet je al best veel verantwoordelijkheid dragen, en de nodige diploma´s en ervaring hebben. Fulltime komt dat neer op € 2.128,36 per maand. Ik vermoed dat de gemiddelde cateringmedewerker een contract heeft voor minder dan 25 uren per week. Dat betekent een bruto van € 1.330 per maand, waar je netto € 1.152 van overhoudt. Een tekort van € 110 op de reiskosten is dan bijna tien procent van het netto inkomen.
In deze branche werken veel mensen die (bijvoorbeeld wegens jonge kinderen) maar enkele uren per dag kunnen werken. Dat zijn overigens vaak de mensen zonder scholing, waar je niet van mag verwachten dat ze vertrouwd zijn met HACCP en met economische begrippen als calculatie, marge en derving. Het zijn begrippen die van cruciaal belang zijn voor een goede dienstverlening. Je zult dus geschoolde professionals in dienst moeten hebben, om tegenover je klanten waar te kunnen maken dat je kwaliteit levert. Ik vraag mij af hoeveel uren er geboden worden aan die professionals, met al hun scholing en ervaring, die het voedsel veilig en de kosten van verspilling laag moeten houden. Wat zou een steekproef onder cateringmedewerkers leren?
Wie gewend is aan een hoger inkomen wil zich nogal eens storen aan de hoge inkomstenbelasting die betaald moet worden, die tot wel bijna 52% kan oplopen. Die belasting is zo hoog, dat je voor € 110 Euro niet betaalde reiskosten al snel zeven uur extra moet werken.
Voor veel cateringmedewerkers zal dat niet zo makkelijk gaan. Door een optelling van inkomensafhankelijke regelingen zoals de huurtoeslag (en ouderbijdrage studiefinanciering) kom je bij hun inkomen al snel uit op een veel hoger marginaal belastingtarief; 80% tot meer dan 100% is niet ongebruikelijk. Een uurtje extra werken betekent dan netto een inkomensachteruitgang. Zeer demotiverend.
© Jeroen van Rossum, 26 oktober 2018.
De redactie van ESK belicht actuele kwesties. Wij leggen het verband tussen (fiscale) wetgeving en ondernemen, maar een persoonlijke opinie steken wij niet onder stoelen of banken. Als lezer kun je vragen op ons formulier stellen. Wij doen ons best om juiste en accurate informatie te geven, maar zijn niet aansprakelijk voor eventuele fouten of verkeerde interpretaties.
Waarschuwing: wat waar is als het wordt geschreven kan achterhaald raken door ontwikkelingen in wetgeving, techniek en economie. Raadpleeg daarom altijd een professional voordat je grote beslissingen neemt. De kosten om een deskundige in te huren wegen niet op tegen de kosten van een miskleun.