 |
|
 |
Eerlijk gezegd hebben wij thuis een favoriete supermarkt. Wij zijn gehecht aan haar assortiment en aan de hoge kwaliteit. Niet alleen thuis in Utrecht, juist ook als we in België, Frankrijk of Duitsland zijn slaat ons hart over als we alleen al het logo herkennen. Wij weten vaak niet eens in welk land we zijn, maar wel voelt onze supermarkt er als een verkoelend bad in een te hete zomer.
Als wij een keer frisdrank gebruiken, dan is het tijdens de fietsvakantie. Dagelijks fietsen wij honderd kilometer, en dan heeft ons lichaam de suikers nodig om het water te kunnen opnemen. Op experimenten met siroop zijn we teruggekomen na een maaginfectie doordat je bidons onderweg nooit helemaal schoon krijgt. Het koolzuurgas van frisdrank beschermt het vocht tegen bederf, ook bij hogere temperaturen. Flessen van € 0,39 blijken beter bestand tegen de omstandigheden dan de dure merkartikelen. Om onze gezondheid te bewaken is ons voornaamste selectiecriterium of er wel suiker in zit en geen zoetstof - voor hartkloppingen hebben we niet ook nog eens drankjes nodig.
Een belangrijk deel van onze kosten bestaat uit statiegeld. Volstrekt overbodig! Voor iedere supermarkt waar wij boodschappen doen wordt de bagage beoordeeld. "Weet jij nog bij welke winkel we deze fles kochten?" Vaak natuurlijk onze favoriete supermarkt, duidelijk zichtbaar aan het etiket. In Duitsland is de vraag minder relevant dan in andere landen. Daar werken de supermarkten samen: de flessenautomaat herkent het etiket en geeft ons geld, de winkel incasseert net zo makkelijk bij haar concurrent. Denk maar niet dat de service van onze Nederlandse Albop of Jumper zo ver gaat, en dat geldt ook voor vergelijkbare winkels in België, Frankrijk en Oostenrijk. Althans, in onze beperkte ervaring natuurlijk.
Wat nou zo storend is. Wij zien aan het etiket wel dat de fles is gekocht bij onze favoriete supermarkt, maar dan volgt de meest ingewikkelde vraag: "weet jij nog in welk land we die fles kochten?" Tja, "in welk land zijn we nu?" Wij leven hier in een gebied waar je iedere honderd kilometer wel een of twee keer een grens passeert, zelfs grensposten ontbreken. In een dag fietsen doorkruis je soms wel meerdere landen. Bij veel provincies of departementen is het welkom soms duidelijker aangegeven met borden dan bij sommige grenzen tussen landen.
Op goed geluk duwen wij onze lege flessen in de automaat. Het apparaat spuwt de helft weer uit. Kennelijk de verkeerde winkel, of anders een verkeerd land.
Hoe moeilijk kan het zijn voor een winkelketen, om binnen het eigen concern af te spreken dat alle flessen worden geaccepteerd? Zou het echt zo moeilijk zijn om aan een fles te herkennen dat je die fles zelf hebt verkocht, maar dan in een ander land, en hoeveel statiegeld je er voor hebt gefactureerd?
Misschien een schone taak voor de EU. Vraag eens aan de supermarkten om statiegeld terug te betalen, ook als dat is betaald in een ander land of bij een andere winkel.
Voorlopig blijven wij jaarlijks zitten met een heel assortiment lege frisdrankflessen. Er is statiegeld voor betaald. Maar in welk land? En nemen wij volgens jaar onze Franse en Duitse flessen weer mee op vakantie?
Pleur maar weg die zooi. Restafval.
Jeroen van Rossum, 7 augustus 2018.
De redactie van ESK belicht actuele kwesties. Wij leggen het verband tussen (fiscale) wetgeving en ondernemen, maar een persoonlijke opinie steken wij niet onder stoelen of banken. Als lezer kun je vragen op ons formulier stellen. Wij doen ons best om juiste en accurate informatie te geven, maar zijn niet aansprakelijk voor eventuele fouten of verkeerde interpretaties.